Mortanto

Gepatroj alportas vivon atendante ke ĝi daŭrigos feliĉe, kiam okazas la malo ili faras al si tiun demandon. Alportu funebri lian forvelkanton.  Skribado devas esti same malbenita, ĝi devigas vin skribi pri tio, kion vi scias kaj kion vi ne scias, do se vi volas vivi, sed sciante, ke vi estos iomete sekura, la problemo estas kiam vi ignoras aŭ kredas ke vi faras; vi komencas legi kiel iu, kiu estas montrita per pafilo.  En supraĵeco vi konas min, en supraĵeco vi malamas min.  Se la pasinteco ne ŝajnus al mi tiel naŭza, mi ne vidus la nunon kiel eltenebla okazo.  Estis tempo, kiam mi kalkulis mian feliĉon super mia mizero, mi volis malaperi.

Estas pruvite, ke tempo ne plu ĉerpas ion de mi, kiam mi ne plu okupiĝas pri ŝatokupoj.  Pri subpremita malespero, oni povas diri, ke subpremi ĝin en si mem estas jam malespera ago.  Esti malsana estas peko, socia ekzilo; ĝia sekvo.  La morto de literaturo estos la malapero de fetiĉoj. Eble ĝi konvenas al ni ĉiuj.   Verŝajne la kuracisto kuracas "vivon" por kuraci sian.

Skribi estas kiel ŝako, vi devas havi ĉiujn taktikojn en via kapo por ne malaltigi vian nivelon kaj ankoraŭ esti kreema en la momento. La homamaso emas doni pli da pezo al tiuj, kiuj konscie mortas junaj, ju pli mi maljuniĝas, des pli mi volas memmortigi, sed ju pli ĝi distanciĝas. Skribi estas la ekzisteca ago por ekscelenco. La karakterizaĵoj de ekzistadismo estas en la verko kaj en la verkisto: angoro, libereco, alieco, soleco, ktp. La nura vigleco kiu estis en mi estis tiu de skribo.  Foje mi pensas, ke ĝi ne estas lucideco sed stulteco.