La spaco estas same grava kiel la tempo, la rilato, kiun mi havas kun kio estas proksima, ne estas la sama kiel kun tio, kio estas malproksime, kun tio, kion mi vidas antaŭe kaj ignoras malantaŭe, ktp. Mia malemo al homo ŝuldiĝas ne al la sonĝoj, kiujn li havas, sed al la koloro, kiun li elektas el ili. Tio estas, tiuj kiuj ne allogas min (kiuj estas la plimulto) ne estas pro siaj ideoj sed pro siaj gustoj. La ebleco ke multversaĵoj ekzistas nenion ŝanĝas, ke morgaŭ mi daŭre ellitiĝos matene. Se la socio estas malsana ĉar la vivo estas laŭdifine malsano, kia do estus optimisma terapio? La vivo povus esti mallonga ripozo de la nenio, mi pensas, ke estis Schopenhauer kiu donis tiun ideon. Kompreneble, ĉiuj forgesas pri ebla reenkarniĝo, sed eble necesas iom da tempo por esti generita, male al kiom longe necesas por senkonscia persono eniri la postvivon.
Filozofiaj, politikaj kaj psikologiaj aforismoj.